Don't Shoot the Piano Player

⌑ Muziektheater ⌑
Rol: Orakel /Grieks koor 
Als:  Zangeres ▸Actrice ▸Songwriter

Als Zangeres/Actrice/Songwriter maakte Catalijne in de rol van zingend hersenspinsel van de hoofdrol deze muziektheater voorstelling compleet.

Haar eigen gecomponeerde en geproduceerde lied Little Match Girl was erin te horen. Daarnaast zong ze in deze voorstelling  verschillende bestaande nummers: Dancing in the Street,  Many Tears Ago, Sympathy-Rare Bird, Nothing Really Ends, You”ll Never Walk Alone en improviseerde ze soundscapes gedurende de voorstelling.

”Don’t Shoot the Piano Player” speelde op De Parade 2017. Na deze verkorte versie was Catalijne met de volledige muziektheater voorstelling te zien in de kleine theaters in Nederland in 2019.

Meer informatie over ”Don’t Shoot the Piano Player”:
human-inc.nl
”Alles voor de kunsten”

Contact

  • ©CATALIJNE_Dontshootthepianoplayer_HansAnderson
  • ©CATALIJNE_Dontshootthepianoplayer_HansAnderson
  • ©CATALIJNE_Dontshootthepianoplayer_HansAnderson
  • ©CATALIJNE_Dontshootthepianoplayer_HansAnderson

Trouw: ”Mooi muzikaal omlijst door Catalijne Janssen die eruit ziet als een etalage pop met grote ogen.”
Theaterkrant: ”Hij wordt daarbij zo nu en dan kort onderbroken door de prachtige zang van Catalijne Janssen.”
Libelle TV: ”En ik ben verliefd op de zangeres. Kon je ook alleen maar naar haar kijken en luisteren?”

DON’T SHOOT THE PIANOPLAYER
Op zoek gaan naar comedy in de tragiek van het verlies van de enclave Srebrenica.

Na Montyn kruipt Yorick Zwart opnieuw in de huid van een oorlogsveteraan. Dit keer is het Nico, een Dutchbatter die terug kwam en verguisd werd door het thuisfront.
Zwart wordt in deze voorstelling muzikaal ondersteund door zangeres Catalijne . Vormt zij het koor als in een Griekse tragedie of is zij de droomvoorstelling van Nico in deze nationaal traumatische komedie?

Er zijn 8000 doden te betreuren in een verhaal dat voor de neutrale toeschouwer een klucht zou kunnen lijken: besluiteloze politici, geheime afspraakjes, niet opdagende F-16’s en slechte timing. Als het niet zo diep tragisch was, dan zou je er zomaar een voorstelling over kunnen maken.

Zomer 2017 is het 22 jaar geleden dat Bosnisch-Servische troepen onder leiding van Generaal Mladic de ‘veilige’ enclave Srebrenica binnen lopen. De lichtbewapende Dutchbatters van Overste Karremans kunnen niet veel meer dan toekijken. Vaak is de schudvraag al gesteld, een antwoord hebben we nooit gekregen.

Yorick Zwart en Rutger Kroon maakten een bijzondere voorstelling over dit nationale trauma. Kan met deze tragische feiten een voorstelling gemaakt worden waarin lachen ons misschien wel bevrijdt? Of vergaat het lachen ons; en schuurt humor over dit onderwerp alleen maar?