‘Een Beetje Moe’, van Parkinson naar ParkinSONG.
Â
– Van Parkinson tot ParkinSONG –
Lees beneden het bijzondere verhaal achter ‘Een Beetje Moe’.
⋆★⋆
LIEDTEKST – Een Beetje Moe
Ik ben een beetje moe
Gewoon, een beetje moe
Van alles wat ik wil
En van alles wat ik doe
Als ik maar slapen kon
Als ik maar slapen kon
Als ik maar in een stille nacht
Een enkele keer, heel onverwacht
Mezelf verlaten kon
Niet meer praten kon
Mezelf eens laten kon
Ik ben een beetje moe
Gewoon een beetje moe
Van alles wat denk
En van alles wat ik doe
Als ik maar slapen kon
Als ik maar slapen kon
Als ik maar in een stille nacht
Een enkele keer, heel onverwacht
Mezelf raken kon
Niet meer vermaken kon
Mezelf staken kon
En nooit meer ontwaken kon
Nooit meer ontwaken kon
Dan zou mijn kop eindelijk stil zijn
Nergens meer pijn
Nooit meer bewust
Alles in slaap gesust
Enkel nog rust
-Erbarme dich-
Ik ben moe
Gewoon, een beetje moe
Van alles wat ik zie
En van alles wat ik doe
Als ik maar slapen kon
Als ik maar slapen kon
Als ik maar in een stille nacht
Of zomaar midden op de dag
Mezelf verjagen kon
Niet meer vragen kon
Mezelf verdragen kon
En alles vertragen kon
Nooit meer ontwaken kon
Dan zou mijn kop eindelijk stil zijn
Nergens meer pijn
Nooit meer bewust
Alles in slaap gesust
Enkel nog rust
Ik ben zo moe
Gewoon een beetje moe
Van alles wat ik wil
En van alles wat ik doe
CREDITS
Tekst en Muziek – Wannie de Wijn
Zang – Catalijne
Zang – Wannie de Wijn
Strijkersarrangement – Paul Rittel
Cello – Paul Rittel
Viool – Mirco Wessolly
Producer – Catalijne
Opname technicus Wannie – Tom Schraven
Mix – Jasper Zuidervaart
Master – Wessel Oltheten
Foto – Richard Beukelaar
⋆★⋆
ONLINE MUSIC STORES
⋆★⋆
ACHTERGRONDVERHAAL
EEN BEETJE MOE
– VAN PARKINSON NAAR PARKINSONG –
Geschreven vanuit een universeel gevoel gaf het lot jaren later een ironische wending aan de betekenis van het lied ’Een beetje moe’.
Lees hier beneden het verhaal van Wannie de Wijn, de componist van ‘Een beetje moe’. Een lied, universeel voor ieder die zichzelf voorbij rent, en met een persoonlijk verhaal voor ieder die te maken heeft met de verlammende ziekte ‘Parkinson’.
WANNIE DE WIJN
(18 september 1961) is een Nederlandse acteur, toneelschrijver, regisseur en toneeldocent. Hij was als vaste acteur verbonden aan onder andere Theater van het Oosten en Toneelgroep De Appel. Voor de laatste schreef en regisseerde hij eveneens meerdere stukken. Hij speelde in een aantal televisieproducties (waaronder Vuurzee, Keyzer & De Boer Advocaten en Unit 13). In 2008 won het stuk ‘De Goede Dood’, dat hij schreef en regisseerde, de Toneel Publieksprijs. Met in de hoofdrol onder andere Huub Stapel, Wil van Kralingen en Wilbert Gieske werd het stuk verfilmd in 2013. Anno 2022 zijn de rechten verkocht en zal het stuk in de toekomst te zien zijn op Broadway en West End.
Catalijne: ”Waar gaat het lied over?”
Wannie: ”Over de Parkinson, vóórdat ik de Parkinson had.
Ik liet het horen aan mijn dochter en toen zei ze: ‘’Papa, dit nummer gaat over je Parkinson.’’ En toen luisterde ik het met die oren en toen dacht ik: ”Ja, verrek.’’ – Alles vertragen kon, nooit meer ontwaken kon, als mijn kop maar stil is –, enzovoort enzovoort…
Sindsdien is het mijn parkinSong. Dus 10 jaar voordat ik die Parkinson uiteindelijk kreeg wist ik dat kennelijk al. Dat het in me woonde.
Ik zei ook ooit tegen mijn moeder: ‘’Er woont een diep verdriet in mij, daarom maak ik altijd dat soort zielige liedjes.’’ Toen zei mijn moeder : ‘’Je moet niet zo pathetisch doen.’’ Toen moesten we wel een beetje lachen.
En verdorie, het kwam nog uit ook, die kut Parkinson.”
WANNIE DE WIJN
ONZE EERSTE ONTMOETING, FEBRUARI 2011
Hij kwam binnen op een hele weloverwogen manier en keek iedereen langzaam aan toen hij werd geïntroduceerd als Wannie de Wijn, hoofdrolspeler van de TV-serie Vuurzee, voormalig acteur bij gerenommeerd gezelschap Toneelgroep De Appel en winnaar van de Toneel Publieksprijs 2008 voor zijn stuk over euthanasie ‘De Goede Dood’. Deze geprezen man, regisseur van onze nieuwe voorstelling als derdejaarsstudenten Muziektheater. Met zijn theaterverleden had hij ons veel te leren was de gedachte. Een eer.
Ik was geïntrigeerd, en niet alleen door de successen rondom zijn persoon, maar meer nog door hoe hij daar zat. Bijna slow motion, met daaraan tegenovergesteld juist levendige ogen.
Alsof ik zijn kwetsbaarheid voelde onder dat ego overladen verhaal. Alsof ik HEM zag.
En ik ben dankbaar, zo dankbaar, dat ik hem nooit meer heb laten gaan.
Hij is een zielsgenoot. Maar niet zonder slag of stoot.
DE DIAGNOSE
Als snel bleek dat hij de ziekte van Parkinson had. Niet de trillende, bevende variant, maar de rigide variant, een die je laat verstijven.
Ondertussen verzand in een succesvolle theatercarrière werd de ziekte op al 44-jarige leeftijd geconstateerd. Een grote klap. Van gevierd acteur naar een twijfelachtig bestaan. Van hero to zero in een paar jaar tijd. Eindelijk gezien worden en mooie carrièrekansen die voorbij komen om daar vervolgens met veel pijn ‘nee’ op te moeten zeggen. Met elk jaar dat verstreek vaker en vaker. Definitiever en definitiever.
Ik kan me alleen maar indenken hoe verschrikkelijk die uitslag ‘Parkinson’ moet zijn geweest. Als een doodssteek. Eén groot ellendig verhaal over hoe jouw leven vanaf nu alleen maar in rap en ondenkbaar tempo achteruit gaat. Je grootste bezit, je lichaam en de bestuurbaarheid daarvan, van je wegdrijft. Onbereikbaar. Een ondenkbare droom. Een ware nachtmerrie. En dat bleek ook wel in de jaren die ik sindsdien met hem heb mogen doorbrengen.
EEN SOCIAAL INGEWIKKELDE ZIEKTE
Onbereikbaar en onberekenbaar. Dat is misschien een mooie omschrijving voor de getroffen mens, in de ban van deze ziekte. En tot op de dag van vandaag valt niet te onderscheiden welk gedeelte daarvan karakter is en welk gedeelte daarvan de Parkinson.
In de jaren die volgden na onze voorstelling hield ik altijd contact met Wannie. Met de nadruk op ‘ik’. En waarom ik dat deed en volhield weet ik zelf niet eens, want het ging moeizaam. Soms zo moeizaam. Ik denk dat ik die zielsconnectie herkende onder de dominante, alles-opslokkende, regerende Parkinson. Dat die gevoelde connectie uitsteeg boven alle ruis die er was of de stilstaande interactie in de tussenpozen.
Afspreken met (iemand als) Wannie is ingewikkeld. Vond ik ingewikkeld. Door de Parkinson weet hij nooit hoe zijn lichaam zal reageren en op het laatste moment afbellen is dus niet ongewoon. Ter plekke volg je ook zijn flow. Het ene moment ‘up’ en dan komt langzaam weer het ‘sterven’ zoals hij het zelf noemt. ‘ON’ & ‘OFF’.
En het is ook zo kwetsbaar, zo kwetsbaar.
We leven allemaal in conventies, in percepties, in uiterlijk vertoon. Iemand met Parkinson leeft continu in KWETSBAARHEID, in overmacht en in ‘prooi’. Het innerlijke ego gedegradeerd tot enkel wensen en hopen dat je lichaam enigszins meewerkt. Het vergt veel vertrouwen en onderlinge liefde om die kwetsbaarheid te tonen. Ik snap dat wel.
Wannie: ”Het is ook een COMMUNICATIEVE ZIEKTE. Er staat overal op je voorhoofd ‘ik spoor niet helemaal’. Als ik bijvoorbeeld in de rij sta bij de kassa en ik kan niet snel genoeg afrekenen, dan zeg ik ook heel snel: ‘’Ik heb Parkinson, sorry.’’ En dan begrijpen ze het wel. Maar daarvoor hebben ze al iets gezien als: ”hij gaat wat jatten”, of, ”hij heeft geen geld bij zich”, ”hij weet zijn pincode niet meer”… Dus die hele rij staat daarvoor toch te kijken en te denken: wat is dat voor dope die daar zo langzaam en zo ongecoördineerd die boodschappen in zijn kar ‘flikkert’.”
Om zijn krachtige persoonlijkheid heen zie ik daaraan tegenovergesteld een eierschaal. Zo’n dun, hard, laagje dat hem omhult en gekooid houdt. Ontzettend breekbaar, ‘handle with care’. Elke motorische handeling is een worsteling en overwinning tegelijkertijd. Een ONBESTUURBARE COMPUTER, continu in het rood maar met net genoeg batterij om het volgende moment door te komen. Een lijdensweg. En daarmee dus een enorme kracht waarvan een van ons alleen maar kan durven hopen dat diep van binnen te hebben.
‘Diagnose Parkinson’ vergt voor GELIEFDEN dan ook heel veel incasseren van egocentrisch gedrag. Zo’n ziekte beheerst je leven en daarmee je denken. Je gezamenlijke doen en gesprekonderwerpen. Aan de zijde staan van een Parkinsonpatiënt vergt heel veel kracht. Je staat altijd paraat, bent altijd aan het zorgen en houdt altijd rekening met de wensen van het nieuwe gezinslid P.
Met tegelijkertijd ook het inzicht dat een Parkinsonpatiënt meer is dan zijn Parkinson. Iets dat zelfs ‘de patient zelf’ soms nog weleens vergeet, zeg ik met twinkelende ogen, denkend aan Wannie. Maar gelukkig ook altijd weer terugvindt.
En behalve dat het alleen maar neemt deze ziekte, vroeg ik me op een gegeven moment toch ook af: heeft de Parkinson ook goede dingen met zich meegebracht?
Wannie: ”Wat het oplevert die Parkinson…?
Ik weet niet zo 1 2 3 wat de winst is. Omdat het zo alles afpakt. Je denken, je emoties…Â
Maar het was zonder Parkinson minder mild geweest, minder doorvoeld, blassé geweest allemaal.
Vroeger was ik wel iemand die de kroeg binnenkwam en snel was, hip enzo. En nu denken ze: ”Jesus wie is die man..?” Van hero to zero in een paar jaar. Pijnlijk voor ego, maar goed voor je ziel.”
DE WANNIE ACHTER DE PARKIE
Als ik mijn ervaring met Wannie deel, dan zie ik een man met een heel groots, ongeschonden aura, en zelfs met de Parkinson met het allergrootste talent – je zou hem nu nog piano moeten horen spelen…! Een ‘maakmachine’ pur sang. Een Kunstenaar waar de mooiste gedichten, beste toneelstukken en waarachtigste schilderijen uit voortvloeien. Nog steeds. Gesprekken op een level waar je ‘u’ tegen zegt en een stem nog steeds zo romig als boter met die prachtige klankkleur en prettige uitspraak.
Hoever zijn lichamelijke leven misschien ook is weggevaagd, zijn ZIJN is nooit weggevaagd. En de inventieve manieren om dat alsnog naar de praktische wereld te vertalen ook niet. Van ongekende kwaliteit, al beseft die wereld dat nu nog niet altijd.Â
TOEKOMST
Wannie wordt slechter met de dag, maar grootser met het moment. Niet alleen werkt hij momenteel nog waarachtige ideeën uit, ook zal zijn stuk ‘De Goede Dood’ (‘A Good Death’) – met zeker ook eer aan Pim Wallis de Vries†als drijvende zakelijke kracht – in de toekomst te zien zijn op Broadway en West End onder de regie van een zeer gerenommeerd toneelregisseur.
Met zijn creatieve uitingen heeft Wannie de Wijn nu al een onuitwisbare indruk achtergelaten op de wereld.
En als mens op mij.
– Lange stilte –
Wannie: ”Toen dacht ik: ‘’Dat zal ik nog weleens mooi opnemen. Met alleen een cello, of heel simpel. Dat komt nog wel.’’ Maar dat komt nooit meer. Het gaat heel snel voorbij allemaal. Niet alleen omdat ik nu Parkinson heb, maar daarvoor ook… Alles gaat zo snel.
Je moet het echt pakken op het moment.’’
Wel Wan,Â
bij deze.
⋆★⋆
PERSBERICHT
– Van Parkinson tot ParkinSONG-
‘Een Beetje Moe’ is de derde single van CATALIJNE en maakt deel uit van het Nederlandstalige conceptalbum ‘Verwonderling’ waarin de zangeres op zoek gaat naar de zilveren rand in elke situatie. Het lied is oorspronkelijk geschreven door acteur, toneelschrijver en regisseur Wannie de Wijn. Het was zijn wens nog éénmaal zijn lied ‘Een Beetje Moe’ op te nemen ‘’met enkel een cello, ofzo’’, om een wel heel bijzondere reden.
Wannie de Wijn lijdt namelijk aan de ziekte van Parkinson. Van gevierd acteur en theatermaker in rap tempo degraderen tot hulpbehoevend ‘patient’.
Hij werd bekend met het door hem geschreven en geregisseerde toneelstuk ‘De Goede Dood’ dat in 2008 de Toneel Publieksprijs ontving. Als acteur leerde het grote publiek hem kennen door zijn rol als Marcel Clijsters in de TV-serie ‘Vuurzee’, en was hij tevens verbonden aan diverse gezelschappen waaronder Toneelgroep De Appel.
Op 37-jarige leeftijd schreef hij het lied ‘Een Beetje Moe’. Een nummer dat verwoord hoe uitputtend het is om altijd zoveel te ‘willen’. Geschreven vanuit dit universele gevoel gaf het lot jaren later echter een ironische wending aan de betekenis van het lied. Met de teksten ‘’Alles vertragen kon’’, ‘’Nooit meer ontwaken kon’’, ‘’Als mijn kop maar stil is’’ kon Wannie de Wijn niet voorzien dat het achteraf zijn ParkinSONG werd toen op 44-jarige leeftijd ‘Diagnose Parkinson’ bij hem werd vastgesteld. Hoe daarmee zijn lichaam zijn leven overnam en zijn uitvoerende kunsten gestaag beperkt werden tot de scheppende Kunst.
Met enkel een demo-versie uit de eind jaren ’90 in de hand besloot zangeres CATALIJNE deze hartenwens van de Wijn alsnog uit te laten komen en tevens de ironie van het lot een nut te geven; Namelijk meer inzicht en bekendheid verschaffen over de beleving van de ziekte van Parkinson. Met deze nieuwe versie van het lied hoopt CATALIJNE hier aandacht voor te genereren en het een inspiratie te laten zijn voor allen die kampen met een alles verzengende ziekte zoals Parkinson.
‘Een Beetje Moe’ is vanaf 6 december 2022 te beluisteren in alle online music stores
– einde persbericht –
CATALIJNE is een verhalende zangeres, bekend om haar expressieve en betoverende manier van zingen en performance. Met de Concours de la Chanson Liesbeth List-prijs op haar naam staat zij voor muziek die raakt en verbindt.
Luister en bekijk hier het andere werk uit VERWONDERLING
____________★_____________
Catalijne is zangeres binnen theater, bekend om haar verhalende en betoverende manier van zingen, performance en songwriting. Met de Concours de la Chanson liesbeth List-prijs op haar naam staat zijn voor muziek die raakt en verbindt.